Ha hee,

Nou daar ben ik weer is een keer met een update. Afgelopen maand heb ik zoveel gezien en gedaan. Ik was voor vijf weken in Nieuw-Zeeland en heb door beide eilanden gereisd. In deze update probeer ik mijn reisje vanaf oud en nieuw in Sydney tot en met nu, midden maart, samen te vatten voor zover dat kan. De highlights zal ik wel wat verder toelichten. Maak je maar gereed voor een lange zit.

Dus vanaf New Year’s Eve 2018 had ik nog een maandje werk te gaan in Lunapark. Ik had een vaste routine gevonden. Ik werd ook steeds hechter met mijn collega’s. Zo’n 5 dagen per week was ik aan het werk en op mijn vrije dagen sprak ik met vrienden af, ging ik naar het strand (vaak Bondi beach) of naar de botanische tuinen. Ik merkte vooral aan mezelf dat ik in mijn vrije tijd echt opzoek ging naar rustige plekken. Om 24/7 in een grote stad zoals Sydney te zijn, kan nog wel eens erg overweldigend zijn. De tijd kwam dat ik afscheid moest nemen van mijn collega’s. Ik ben echt heel erg dankbaar voor het feit dat ik in Lunapark heb mogen werken en ook voor alle leuke mensen die ik daar heb leren kennen.

Vijf februari vloog ik van Sydney naar Auckland. Yeah tijd voor Nieuw Zeeland^^! Ik was super trots op mezelf dat ik dit nieuwe avontuur in Nieuw Zeeland kon aangaan, doordat ik dus twee volle maanden in Sydney gewerkt had. Er waren voor mij twee potentiële transport opties om het land door te reizen; 1. campervan met anderen huren of 2. een busticket bij een reisorganisatie boeken. Ik ben voor optie twee gegaan, want ik had maar vijf weken de tijd voor beide eilanden en bovendien geen mensen op tijd ontmoet om die campervan mee te huren. Je hebt twee grote reisorganisaties in Nieuw Zeeland die hele voordelige bustours voor touristen organiseren; Kiwi Experience en Stray. Ik heb voor Stray gekozen, omdat zij meer afgelegen locaties door het hele land aanbieden.

Zes februari begon mijn reis met Stray door Nieuw Zeeland. Mijn eerste buschauffeur heette Pacman en die vervoerde ons naar Hahei (liggend aan de noord-oostelijke kust). Nu ga ik iets chlichés zeggen, namelijk dat die eerste dag in Hahei de mooiste dag in mijn leven was. Ik zal je even uitleggen waarom. Het was de hele dag al prachtig weer zonder een wolkje aan de lucht. Toen we in Hahei aankwamen, zagen we dat het kamp tegen het strand aan lag. Ik had al wat vrienden in de bus gemaakt (voornamelijk Nederlanders, oepsie) en ik ging met hun lekker op het strand van het weer genieten. Het strand was prachtig; wit strandzand, super lichtblauw en helder oceaanwater, genoeg ruimte op het strand en ongeveer 200 meter van het strand stak een gigantische rots boven het wateroppervlak uit. Nadat we allemaal wat bijgekleurd waren, gingen we weer terug naar het kamp waar Pacman op ons stond te wachten. Hij reed ons naar hot water beach, ongeveer 10 minuten rijden vanaf Hahei. Dit strand heeft iets bijzonders, want op een bepaalde plek op het strand komt verwarmd water naar boven (opgewekt door warmte bronnen) zodra je daar een gat in het zand graaft. Het was ontzettend druk met mensen die zo’n bad voor zichzelf aan het graven waren en met anderen die al in zo’n verwarmd bad zaten te genieten. Ik besloot met twee andere meiden om ook zo’n bad te graven. Later hielp een schattige jonge ierse tweeling ons met het verwarmen van ons bad <3. Je moest wel uitkijken want er waren ook plekken waar het water zelfs kookte. De ouders van die tweeling hadden rauwe eieren in het kokende water gelegd. Terwijl we met z’n 5’en in dat bad zaten, riep iemand keihard: “Whale!”. Ik draaide me snel om naar de zee en kon m’n ogen niet geloven. Er was een groep van minstens 20 dolfijnen vlak bij de kust komen zwemmen (jaa diegene die “Whale!” schreeuwde zat dus fout). Ongelooflijk! Ze sprongen zo ontzettend hoog! Ik stond samen met mijn vriendinnen met open mond naar dit spektakel te kijken. Haha we hadden kippenvel over ons hele lichaam en produceerde aardig wat gelukskreten. Na hot water beach hadden we een gezamenlijke bbq in het kamp. Na wat drankjes ging ik met een aardig grote groep naar het strand. Pacman vertelde ons dat de week daarvoor 5/7 dagen glowworms in de zee waren gespot. Deze ‘glowworms’ zijn eigenlijk algen die een chemische reactie afstoten, in de vorm van fel blauw licht, wanneer ze zich bedreigd voelen, door bijvoorbeeld beweging. En jaa hoor, toen ik met mijn voetjes in de zee stampte, zag ik allemaal felblauwe lichtjes verschijnen! Twee meiden doken het water in en vervolgens gilde ze beiden van geluk. Ze zeiden dat de glowworms elke beweging volgde en voor een sprookjeseffect zorgden. Daarna lagen we op het strand naar de super heldere sterrenhemel te kijken. En hier heb ik voor het eerst in mijn leven de melkweg gezien. Het was aardig afgekoeld dus we gingen weer terug naar het kamp. Toen kwamen we onderweg Pacman met een sip gezicht tegen. Hij wilde ons net gaan joinen en had het idee om een kampvuur op het strand te maken. Dit idee konden we niet weerstaan dus we stemden gelijk in. Nadat we ons eigen kampvuur hadden gemaakt, zaten we allemaal om het kampvuur heen met een relaxt muziekje op de achtergrond, luisterend naar de verhalen van de dronken Pacman en kijkend naar alle vallende sterren. En of het nog niet beter kon, zagen we de maan helder boven de oceaan opkomen! Dit moment wekte ‘infinity feelings’ op <3. Prachtig!

Van Hahei vervolgden we onze weg naar Raglan. Dit is de surftown van Nieuw Zeeland. Heeel mooi die zwarte stranden! Van Raglan naar Waitomo. En Waitomo staat bekend om haar grotten met glowworms (dit zijn wel daadwerkelijk kleine wormpjes die dezelfde chemische reactie afstoten als de ‘glowalgen’). Ik heb hier de black water rafting tour gedaan. Onvergelijkbaar met een andere activiteit. Na Waitomo reden we door naar Rotorua (veel geothermische activiteit te vinden en daardoor ruikt de hele stad naar de geur van rottende eieren) en onderweg heb ik een bezoekje aan Hobbiton gepleegd. Na Rotorua ben ik van bus gewisseld en de buschauffeur heette Rhino. Hij heeft mij voor het merendeel van het Noordereiland meegenomen. In zijn bus heb ik lang met dezelfde mensen gereisd, wat een heleboel gezelligheid opwekte <3. Rhino vervolgde toen onze reis naar Taupo (Lake Taupo is het grootste meer van Nieuw Zeeland) en van Taupo gingen we door naar Blue Duck Station. Deze locatie was wel 2 uur afgezonderd van de verharde weg en hier heb ik de meest heldere sterrenhemel ooit gezien. Twee dagen later gingen we door naar de Tongariro Alpine Crossing. Deze hike heeft wat uitleg nodig, want dit is een wandeling van ongeveer 20 km en de gemiddelde duur is 7,5 uur. Hieruit kan je al concluderen dat er veel stijgen aan te pas komt. Pfoe en dat kan ik beamen! Het eerste deel van de hike heette ‘Devils Staircase’. En man, deze trap bleef maar doorgaan, er zat geen einde aan! Maar het uitzicht <3, ik zou deze trappen zo weer beklimmen. Ik had me tijdens deze wandeling aangesloten bij twee nuchtere groningse meiden, Mirthe en Mirjam. We hadden aardig wat lol onderweg. Tijdens de tweede klim moest je ook je handen gebruiken vanwege de losse grond. Vanaf deze top had je prachtig uitzicht op de emerald lakes, Mount Doom (berg in Mordor uit de Lord of the Rings filmserie) en we stonden dus op een vulkaan. Toen we gingen dalen voelde je de hitte van de vulkanische grond opstijgen. Haha dit stuk was heel erg stijl en door de vulkanische ondergrond moest je echt oppassen, want je kon zo uitglijden. Ik heb mezelf regelmatig moeten afremmen door mijn voeten naar binnen te zetten. In totaal hebben we 6,5 uur over de wandeling gedaan, petje af ^^. Die nacht sliepen we in Raetihi en de volgende morgen vervolgden we onze weg naar Wellington (capital). Het viel mij op dat super veel mensen hier lekker actief bezig waren, zowel op land als in de zee. Ik heb niet zoveel in Wellington kunnen zien, want op dit moment had een cycloon het noordwesten van het Zuidereiland getroffen. Deze cycloon heeft voor aardig wat overlast gezorgd, waardoor een aantal activiteiten gecanceled moesten worden. Nu gebruik ik deze cycloon als excuus om over een aantal jaar weer terug te gaan naar dit bijzondere land ^^. Ik ben in Wellington trouwens wel naar het Te Papa museum geweest. En wat mij daarvan is bijgebleven is dat ze daar een dode kolossale inktvis hebben van wel 4 meter lang, de ogen hadden de grote van een voetbal en op de tentakels heeft de joekel haken die 360 graden kunnen draaien. Leuk feitje; dit is slechts het jong van deze inktvissoort, een volwassen colossal squid kan wel 12-14 meter lang worden!!!

De ferry van Wellington naar Picton (Zuidereiland) was op zijn beurt ook weer prachtig. Van Picton reed mijn nieuwe buschauffeur, Shöckz (deze naam heeft hij te danken aan het feit dat hij een keer over prikkeldraad heeft gepiest), ons door naar Nelson (ding-ding, Pippi Langkous ;-)). Schattige stad was dit. Helaas konden we door die cycloon niet door naar Abel Tasman (1 van de highlights op het Zuidereiland). Ik wilde erg graag een skydive op het Zuidereiland doen en dit zou mijn eerste kans geweest zijn om dus een skydive op het Zuidereiland te doen. Na Nelson bracht Shöckz ons door naar Westport, van Westport naar Franz Joseph (onderweg zagen we de pancake rocks). Franz Joseph ligt ongeveer in het midden aan de westelijke kust van het Zuidereiland en deze plaats valt in het meest regenachtige deel van Nieuw Zeeland. Ook dat heb ik gemerkt. De heli-hike (klimmen en klauteren in een gletsjer) en de skydive waren gecanceled op onze vrije dag. Ik zou een skydive de volgende morgen doen, het was prachtig weer maar de harde regenbuien van de dag ervoor hadden de weg zodanig verwoest dat de shuttle ons niet op tijd kon bereiken. Dit vond ik ontzettend jammer, want Franz Joseph is na de Mount Everest de mooiste locatie ter wereld om een skydive te doen. Beetje pijnlijk dus. Maargoed, Shöckz reed ons door naar Wanaka. Daar heb ik een heerlijke sunset cruise gedaan ^^. De volgende morgen gingen we verder naar Queenstown ?. Dit is de adrenaline stad van Nieuw Zeeland. Queenstown was echt ontzettend leuk! Ook hier heb ik een poging gedaan tot skydive, maar het weer is hier oprecht onvoorspelbaar. Het weer verandert om de haverklap. Ik heb hier wel canyoning gedaan en dat was echt super vet! Toen nam mijn laatste Stray buschauffeur mij mee naar Mount Cook. Zijn naam was Dumbledore. Mount Cook is de hoogste berg in Nieuw Zeeland en de dag waarop wij een mooie wandeling naar Mount Cook deden was het echt prachtig weer. Trouwens Nieuw Zeeland is echt het land om wandelingen te doen, want het landschap verandert constant. En ik heb btw veeeeel meer wandelingen gedaan dan hier beschreven, maak je maar geen zorgen. Na Mount Cook stond mijn laatste Stray stop op me te wachten, namelijk Christchurch. Onderweg kwamen we nog langs het prachtige meer Tekapo (fel turquoise blauw water, het is namelijk ijswater). Christchurch ligt op een punt waar twee platen elkaar raken, hierdoor is de kans op aardbevingen aardig verhoogd. Zeven jaar geleden heeft een grote aardbeving plaatsgevonden in Christchurch en de stad is nogsteeds in de wederopbouw, maar het is nog lang niet zo levendig als voorheen.

Mijn tweede dag in Christchurch had ik nog iets spannends op het programma staan. Ik ging namelijk whitewater raften op de Rangitata River in Geraldine ^^. Het is heel mooi om op deze rivier te raften, want de rotsen zijn puntig en donker van kleur en dat is sterk in contrast met het onheldere lichtblauwe rivierwater (Lord of the Rings setting). Maargoed het raften dus, holy ****, niet normaal!!! Dit was het meest enge, spannende en opwindende wat ik ooit gedaan heb!! Ik zal dit thuis is geuren en kleuren vertellen, maar het komt erop neer dat de boot omsloeg. Het was trouwens ook grade 5 rafting en dat is het hoogste level in raften. Twee Deense meisjes hadden een paar dagen daarvoor een skydive gedaan en zij beweerde dat het raften zelfs enger was dan de skydive!

Ik zat in totaal een week in Christchurch en ik heb het meeste van mijn tijd besteed in de bibliotheek om te studeren. Huh waarom? Nou, ik had een paar dagen later een toelatingstest voor de numerus fixus opleiding Psychology aan de UvA. Ik moest deze test dus online in Nieuw Zeeland maken. Maaaaar ik moest de test om 11 uur ‘s ochtends nederlandse tijd maken. En het tijdsverschil tussen NL en NZ is +12 uur, dus ja ik moest die test om 11 uur s’avonds doen. Nou zie maar een fatsoenlijke computer en rustige plek te vinden om een toets te kunnen maken als backpacker. In een hostel heb je nooit stilte en de bibliotheek was allang voor die tijd gesloten. Gelukkig had mijn moeder mij in contact gebracht met een oud rugby genoten van haar die nu in Nieuw Zeeland woont. Zij en haar gezin wonen in Dunedin (ongeveer 400 km ten zuiden van Christchurch aan de oostkust) en ik mocht een weekendje bij hun logeren om die test te kunnen maken <3. Super lief! Dus ik heb ook nog eens Dunedin gezien en een kijkje kunnen nemen in het leven van een echt Nieuw Zeelands gezin ^^. Die psychologie toelatingstest is trouwens naar mijn idee best goed gegaan en midden april krijg ik het resultaat binnen. Spannend!

Na Dunedin zat mijn Nieuw Zeeland avontuur in jaar 2018 erop. Twaalf maart vloog ik alweer terug naar Australië. Ik ben op het moment in Melbourne en heb ondertussen een tour naar de Great Ocean Road erop zitten. Ik mis Nieuw Zeeland best erg, de natuurlijke rust, de mensen en mijn ontzettend leuke avontuur met Stray <3. Morgen vertrek ik naar het binnenland van Australië voor twee weken om de stadsdrukte te ontvluchten. Ik ga wwoofen, dit staat voor; willing workers on organic farms. Dit houdt in dat ik ongeveer 6-8 uur per dag werk op een organische boerderij en in ruil daarvoor regelen de wwoof hosts accommodatie en eten voor mij. Ik ben heel erg benieuwd! En ik vind het leuk dat ik nog een kijkje kan nemen in het leven van echte Aussies en bovendien heb ik wel zin om mijn handen vuil te maken ^^.

Zo, nou dat was ongeveer 1/3 van mijn reis tot nu toe in een notendop, buiten 2/3 dat al op mijn blog staat. Jullie zullen onderhands wel een houten achterwerk hebben. Ik trouwens ook, ik ben een middag zoet geweest met deze update. Ach eigen schuld, dikke bult. Het is wel weer duidelijk dat Lauri eerder onregelmatig lange uitgebreide stukken dan regelmatige kort en krachtige stukken schrijft. Echt mijn excuses daarvoor, want zo’n lange zit kost jullie aardig wat tijd en aandacht. Maar ergens trek ik jullie dan wel dieper in het verhaal ^^. Elk voordeel heeft z’n nadeel of elk nadeel heeft z’n voordeel.

Ik heb dus gigantisch hard van Nieuw Zeeland genoten. Het gifgroene en gezonde gras, de overwoekerende en wilde bossen, de Maori cultuur, de lage populatie in het land, de bergen, de sportieve vibe die er hangt, kwalitatief goede levensmiddelen, het landschap dat om de haverklap veranderd, de nuchtere en gastvrije mensen (het is hier trouwens vrij makkelijk om te liften) en het land heeft ontzettend veel te bieden op het gebied van spectaculaire activiteiten, prachtige kampeergelegenheden en bijzondere wandelingen. Nieuw Zeeland heeft mijn hartje <3 en mijn hoofd versteld doen staan. Ik kan niet wachten totdat ik daar weer voet aan wal zet en maak stiekem al wat plannen in mijn hoofd. Roadtrippie met campervan klinkt wel goed. Plak ik gelijk de rest van de wereld eraan ;-).

New Zealand, I’ll be back, so you now!

Ik denk dat ik na deze update nog één update schrijf van mijn Australia/New Zealand adventure 17/18. Maar daarmee komt er nog geen einde aan dit blog. Ik ga zeker nog een keer flink op pad.

Reizen is een wereldse bezigheid, wijsheid ligt voor het oprapen en je hebt weinig te verliezen. Er zit nog heel wat op me te wachten in de toekomst, nog grootse plannen. Dus pa en ma deze is voor jullie; jullie dochter is een wereldburger.

Over enkele weekjes sta ik weer met beide benen op nederlandse gronden. Jullie zullen een dolblije, enthousiaste en zelfstandige Lauri in armen nemen. Ik verwacht dat vragen naar mijn oren worden geslingerd. Maar ik kan simpelweg niet 7 drukke maanden in een paar zinnen samenvatten. Ik wou dat ik de beelden die ik heb gezien, mijn gevoelens en gedachtes die ik heb ervaren met jullie kon delen, realiteit is echter anders. Dit citaat, uit de stof die ik moest leren voor mijn psychologie toelatingstest, beschrijft dit precies: “The Carthesian Theatre - a mental screen or stage on which things appear to be presented for viewing by your mind’s eye. The Carthesian Theatre, unfortunately, isn’t available on DVD, making it impossible to share exactly what’s on your mental screen with anyone else. They can’t get inside your head to watch the same show. The private, personal nature of consciousness means that although we can tell others what we are thinking, they can never truly share our actually experience.”

Nou dat was m dan. Tijd om naar bed te gaan, morgen weer een nieuwe dag ^^. Ciao, ik zie jullie snel weer xx